Καμενιάνοι 20 Ιανουαρίου 2021
Θαρσεῖν χρή, τάχ’ αὒριον ἒσσετ’ ἄμεινον
Την 7ην Ιουνίου παρελθόντος έτους η Έγκριτος Ιστοσελίδα Kalavryta Press εφιλοξένησε δημοσίευμά μου, υπό τον τίτλον: «Ώρες ευθύνης».
Το δημοσίευμα αφεώρα την Αντιμετώπισιν Εκτάκτων Αναγκών – Συμφορών, τόσον εν Ειρήνη, όσον και εν Πολέμω.
Μεταξύ των συμφορών, για τις οποίες γίνεται λόγος, συγκαταριθμείται και το καινούργιο «φρούτο» της Πανδημίας του ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ, από το οποίον χειμάζεται ολόκληρος η Ανθρωπότης.
Εκφράζω αύθις την παράκλησιν, όπως το προαναφερόμενον κείμενον, εν ευθέτω χρόνω, τύχη αναδημοσιεύσεως, για τους κατωτέρω λόγους:
Παρά το γεγονός ότι συνεχώς εξαγγέλλονται υπό των συναρμοδίων φορέων μέτρα προστασίας των πληθυσμών και παρά το γεγονός ότι ωρισμένες κατηγορίες ανθρώπων ευρίσκονται εις την πρώτην γραμμήν αντιμέτωποι με τον κίνδυνον, παρέχοντες με αυταπάρνησιν τις υπηρεσίες των, προς ανάσχεσιν της Συμφοράς και ελαχιστοποίησιν των απωλειών, οι οποίες ουδόλως είναι ευκαταφρόνητες, παρετηρήθη ότι αρκετοί συνάνθρωποί μας, πιθανόν εξ εσφαλμένης εκτιμήσεως της καταστάσεως, δεν πειθαρχούν εις τα εξαγγελλόμενα μέτρα, εκθέτοντες ούτω εις κίνδυνον, τόσον τον εαυτόν των, όσον και το κοινωνικόν σύνολον.
Διαπιστούται οσημέραι μοιρολατρική αντιμετώπισις του προβλήματος, του κινδύνου, ο οποίος πλήττει τον πληθυσμόν της Χώρας μας.
Προβάλλει πλέον αδήριτος ανάγκη για ενσυνείδητον πειθαρχίαν, για αυτοπειθαρχίαν. Όχι πλέον μοιρολατρία, αλλά «συν Αθηνά και χείρα κίνει», κατά την αρχαίαν Ελληνικήν Παροιμίαν.
«Τους εις συμφοράς εμπίμποντας, χρη και αυτούς υπέρ εαυτών κοπιάν και ειθ’ ούτω του θεού περί βοηθείας δέεσθαι», τουτ’ έστιν: Όσοι πέφτουν σε συμφορές, πρέπει και οι ίδιοι να κοπιάζουν για λογαριασμόν των και τότε να παρακαλούν τον θεόν να τους βοηθήση. (Αισώπειος μύθος: «Ναυαγός ανήρ»).
Σεβασμός εις τον εαυτόν μας, εις τους συνανθρώπους μας και εις το φυσικόν περιβάλλον, το οποίον αποτελεί βασικόν παράγοντα για την ζωήν γενικώς.
Άλλωστε την 6ην τρέχοντος μηνός – ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΘΕΟΦΑΝΕΙΩΝ – ερρίφθη ο Τίμιος Σταυρός εις την θάλασσαν, εις τις λίμνες, εις τα ποτάμια και εις τις δεξαμενές υδρεύσεως, προκειμένου να αγιασθούν τα ύδατα, να προστατευθή το φυσικόν περιβάλλον, το οποίον δυστυχώς συρρικνώνει συνεχώς ο άνθρωπος με την συμπεριφοράν του, όπως με την καταστροφήν του πρασίνου, με την εσφαλμένην διαχείρισιν των βοθρολυμάτων (κατασκευή βόθρων επάνω από καλλιέργειες και πηγές υδρεύσεως κατωκημένων περιοχών, μέσα εις τους υδροφόρους ορίζοντες, κακότεχνον αγκάλιασμα δικτύων υδρεύσεως με δίκτυα παροχετεύσεως βοθρολυμάτων), με την αλόγιστον χρήσιν φυτοφαρμάκων κ.λπ. Αποτελεί αρχήν αυταπόδεικτον ότι από το Φυσικόν Περιβάλλον επιτρέπεται να παίρνωμε μόνον τους τόκους και όχι να καταναλώνωμε και το Κεφάλαιον εν τη απληστία μας.
Τόσον οι απλοί άνθρωποι, όσον και ένιοι των ιθυνόντων ίσως δεν γνωρίζουν τις επιπτώσεις εκ των μολύνσεων του περιβάλλοντος. Ευτυχώς που υπάρχουν ωρισμένοι κοινωνικοί ταγοί, οι οποίοι γνωρίζουν και θέλουν να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα αυτά.
Ενταύθα οφείλω να επισημάνω ότι κατά το παρελθόν (1968-1970) εχορηγήθησαν κάποια χρήματα (ψίχουλα), για κατασκευήν έργων παροχετεύσεως ρευστών ακαθαρσιών εις τα χωριά. Όμως τα χρήματα εχορηγήθησαν χωρίς να εκπονηθούν οι απαραίτητες μελέτες και να γίνη ο ανάλογος σχεδιασμός, με αποτέλεσμα να φτιάχνη ο καθένας ανεύθυνα και αβασάνιστα ό,τι του κατέβαινε, με οδηγόν την πλήρη άγνοιαν, ίσως και την αμέλειαν ή αδιαφορίαν, με τα εντεύθεν αποτελέσματα, εκ των οποίων ωρισμένα παραμένουν εισέτι άγνωστα.
Ειρήσθω εν παρόδω ότι και η κοπριά των ζώων, η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθή για λίπανσιν καλλιεργειών, «είναι ανάγκη να υποστή πριν ή χρησιμοποιηθή, κάποιαν επεξεργασίαν περίπου έξι μηνών», κατά τον έγκριτον γεωπόνον κ. Ανδρικογιαννόπουλον Ανδρέαν, εξ Αροανίας της φερωνύμου Δημοτικής Ενότητος του Δήμου Καλαβρύτων.
Επανερχόμενος επισημαίνω αύθις ότι η κατά τ’ ανωτέρω κατασκευή έργων παροχετεύσεως και υποδοχής ρευστών ακαθαρσιών κατωκημένων περιοχών – εική & ως έτυχεν – εδημιούργησεν εις τα χωριά μας μολύνσεις, οι οποίες επεσώρευσαν πλείστα όσα προβλήματα, τα οποία για να μην συνεχιστούν χρήζουν προσεκτικής θεραπείας. Εν αρχή επιβάλλεται, όπως καθένας μας και όλοι μαζί ενστερνιστούμε την ανάγκην της προστασίας του Περιβάλλοντος, την ανάγκην προστασίας του εαυτού μας.
Εις ό,τι αφορά τα υδρευτικά συστήματα της Κοινότητος Καμενιάνων (Καμενιάνων – Δροβολοβού) παρατίθενται τα ακόλουθα:
- Καμενιάνοι
α. Απόσπασμα (συμπέρασμα – οδηγίες) του από 30-7-2010 εγγράφου της Ν.G.A. CONSULTING
……………………………………………………………………………………………………………………………………………………
Ύστερα από αυτό, μερίμνη των συναρμοδίων Φορέων, έγινεν αντικατάστασις της πεπαλαιωμένης μεγάλης δεξαμενής δια νεοδμήτου τοιαύτης, καθώς και αναπαλαίωσις – επισκευή της μικρής και νεώτερης εις ηλικίαν δεξαμενής.
β. Ενωρίτερον, (εν έτει 2005) έγινεν αντικατάστασις του δικτύου υδρεύσεως του χωριού.
γ. Εν ευθέτω χρόνω θα βελτιωθή έτι μάλλον και η υδρομάστευσις εις θέσιν Πλάτανος άνωθεν του χωριού, δια της οποίας υδρευόμεθα.
Η προσπάθεια αυτή αρχικά επαρουσίασεν σχεδόν ανυπέρβλητα προβλήματα, ελλείψει οδού προσβάσεως εις τον συγκεκριμένον χώρον.
Παρ’ όλα αυτά εγένετο παρέμβασις, η οποία έχει εξασφαλίσει την υγιεινήν παροχήν νερού εις το χωριό.
- Δροβολοβόν.
α. Εγένοντο βελτιωτικές παρεμβάσεις εις υδρομαστεύσεις.
β. Ανεπαλαιώθη η δεξαμενή υδρομαστεύσεως.
γ. Εγένετο αντικατάστασις του δικτύου υδρεύσεως.
Οι συμπατριώτες μας, μέλη του Συνδέσμου μας, Καμενιανίτες, Δροβολοβίτες, Δεσινιώτες, έχουν κάνει τρόπον ζωής την εθελοντικήν προσφοράν των υπηρεσιών των, προς αντιμετώπισιν των εκάστοτε προβλημάτων και την εξυγίανσιν του τόπου μας γενικώτερον.
Έχουν αναβιώσει το έθιμον του παλιού καλού καιρού, την εξέλασιν. Εξορμούν κάθε φοράν με σημαίαν το «όλοι μαζί μπορούμε».
Παρατίθεται φωτογραφικόν υλικόν, ειλημμένον εκ του προσωπικού αρχείου του Προέδρου του Συλλόγου μας Κωνσταντίνου Νικολοπούλου, Λογοτέχνη.
Δια της Αναδημοσιεύσεως τού από 7 Ιουνίου παρελθόντος έτους κειμένου του γράφοντος, υπό τον τίτλον: «Ώρες Ευθύνης», υπενθυμίζομεν εις τους συμπατριώτες μας το γνωστόν: «Θαρσείν χρη, ταχ’ αύριον έσσετ’ άμεινον».
Η αισιοδοξία είναι κύριον και βασικόν χαρακτηριστικόν της νεότητος και της επιστήμης. Εις μεν την πρώτην υπάρχει απέραντον δυναμικόν ψυχικόν απόθεμα, εις δε την δευτέραν αποδεδειγμένος και βέβαιος πνευματικός δυναμισμός. Δεν πρέπει να νομισθή ότι αίρονται οι θέσεις της αισιοδοξίας για τις άλλες ηλικίες και εργασίες. Οι ώριμοι άνθρωποι διαθέτουν πειθαρχημένην αισιοδοξίαν και μετρημένον ενθουσιασμόν, πράγματα αξιοζήλευτα και θετικά για την επιτυχίαν εις την ζωήν. Όμως παρ’ όλα αυτά η νεανική αισιοδοξία και η αισιόδοξος επιστημονική πίστις εκφράζουν και πιστοποιούν ότι της αισιοδοξίας το μέγιστον μερίδιον ανήκει εις την νεότητα και την επιστήμην.
Είναι πλέον ή βέβαιον ότι το αύριον θα ξημερώση καλλίτερον, αλλά προς τούτο απαιτείται κοινή προσπάθεια και επί πλέον να μην παραμερίζεται η ατομική ευθύνη. Εν εναντία περιπτώσει θα είμεθα πάντα εν αναμονή του τάχα, θα ευρισκόμεθα εις το περιθώριον.
Ο τόπος μας και γενικώτερον η Χώρα μας, αλλά και ολόκληρος η Ανθρωπότης, έχουν αντιμετωπίσει παρόμοιες συμφορές πολλάκις κατά το παρελθόν και ανταπεξήλθαν.
Εις το υπ’ αριθμόν 200 από 15-7-2010 έγγραφον του Συνδέσμου μας, προς τον Δήμον Αροανίας κ.λπ. γίνεται λόγος για βιολογικόν πόλεμον και ειδικώτερον:
– Πώς οι αντίπαλοί μας προ αμνημονεύτων ετών προκαλούσαν τον θάνατον εις όποιον Έλληνα προσήγγιζε την νύκτα εις τις πηγές;
– Πώς εκφύλιζαν τους κατοίκους ολόκληρων περιοχών, δια της μεταδόσεως μολυσματικών νόσων, προκειμένου να τους έχουν του χεριού των.
– Εις το εν λόγω έγγραφον (200 από 15-7-2010), ο Σύλλογός μας κάνει την ακόλουθον τοποθέτησιν.
«Είναι ο λεγόμενος βιολογικός πόλεμος, τον οποίον δυστυχώς βιώνομε σήμερον με τον χειρότερον τρόπον. Μας περιμένουν πιο δύσκολες ημέρες και γι’ αυτό πρέπει ν’ ανοίξωμε τα μάτια μας».
Επί τέλους, ας τείνομεν ευήκοον ους εις ό,τι λέγεται και άγρυπνους οφθαλμούς εις ό,τι γράφεται κάθε φοράν, χωρίς να παίρνη το κουπί μας αέρα και να αρμενίζωμεν εις ανοικτές θάλασσες χωρίς πυξίδα.
Πριν από κάθε πόλεμον είναι βασική προϋπόθεσις, το να αναλύωμε λεπτομερώς και να σχεδιάζωμε την αντιμετώπισιν των τρόπων & των μέσων, που εκτιμάμε ότι θα μας προσβάλει ο αντίπαλος και να έχωμεν ανάλογον ετοιμότητα. Κατά τον θεωρητικόν του πολέμου Καρλ Κλαούζεβιτς:
«Αν θέλης ειρήνην, να ετοιμάζεσαι για πόλεμον».
Μία μορφή πολέμου είναι και η σημερινή πανδημία, η οποία μαστίζει ολόκληρον την Ανθρωπότητα.
Η Χώρα μας εις αυτήν την περίπτωσιν κατώρθωσε και μετέπεσεν ομαλώς από την κατάστασιν της ηρεμίας εις την κατάστασιν της αντιμετωπίσεως της πανδημίας.
Όμως συμβαίνει ενίοτε, μέσα εις την προσπάθειαν αντιμετωπίσεως μιας συμφοράς, η έκτακτος αυτή ανάγκη να αποκτά συμμάχους – δίκην παραφυάδων – άλλες καταστάσεις μη αναμενόμενες. Προσφάτως δύο νεαρά άτομα, δύο έφηβοι, τους οποίους η κοινωνία αναμένει να περάση μεγαλοπρεπώς εις την χορείαν των ανδρών, δυστυχώς της προεκάλεσαν μεγάλην λύπην, με την γνωστήν βιαιοπραγίαν εις βάρος συνανθρώπου των. Είναι τα συνακόλουθα της γενικής κρίσεως, την οποίαν βιώνομεν. Ο άνθρωπος φύσει απεχθάνεται το κακόν και ουδέποτε αφ’ εαυτού γίνεται κακός. Ενταύθα – από μίαν ατυχή συγκυρίαν – η βία, η οποία απασχολεί και αυτή ολόκληρον την Ανθρωπότητα, ευρήκε ανοικτήν κερκόπορτα και έκανε την εμφάνισίν της.
Εις ουδεμίαν περίπτωσιν διεκδικώ ενταύθα τίτλον δικαστού και πλέον αυτού υπάρχει το τεκμήριον της αθωότητος, το οποίον οφείλω να σεβαστώ. Αλλά εκτιμώ πως έχω το δικαίωμα να επισημάνω ότι η ανδρεία πόρρω απέχει από την βίαν και την παραβατικότητα. Άλλωστε κατά τον Σοφοκλή: «Άνδρα χρη, κἄν σώμα γεννήση μέγα, δοκείν πεσείν αν κἀπό σμικρού κακού», τουτ’ εστιν: ο άνθρωπος, και αν ακόμη δημιουργήση ισχυρόν σώμα, πρέπει να είναι της γνώμης ότι δύναται να υποστή πτώσιν ακόμη και εξ αιτίας μικρού κακού.
Εις την πλέον όμορφην περιοχήν του Κλεινού Άστεως υπάρχει η οδός Αθηναίων Εφήβων, από τους οποίους επερίμεναν πολλά οι Αρχαίοι Αθηναίοι και με ειδικήν τελετήν έδιναν εις το ιερόν της Αλιαύρου βορείως της Ακροπόλεως τον ακόλουθον όρκον:
«Ου καταισχυνώ τα όπλα τα ιερά, ουδ’ εγκαταλείψω τον παραστάτην ότω αν στοιχήσω. αμυνώ δε και υπέρ ιερών και οσίων και μόνος και μετά πολλών και την πατρίδα ουκ ελάσσω παραδώσω, πλείω δε και αρείω όσης αν παραδέξωμαι. Και ευηκοήσω των αεί κραινόντων εμφρόνως και τοις θεσμοίς τοις ιδρυμένοις πείσομαι και ούστινας αν άλλους το πλήθος ιδρύσηται ομοφρόνως. και αν τις αναιρή τους θεσμούς ή μη πείθηται ουκ επιτρέψω, αμυνώ δε και μόνος και μετά πολλών. Και ιερά τα πάτρια τιμήσω. Ίστορες τούτων Άγλαυρος, Ενυάλιος, Άρης, Ζεύς, Θαλλώ, Αυξώ, Ηγεμόνη».
(Λυκούργος Αθηνών, Κατά Λεωκράτους)
Δια του όρκου επέκριναν με δριμύτητα την φυγομαχίαν και την εγκατάλειψιν του συμπολεμιστού των, όποιος και αν ήταν αυτός. Ως γνωστόν εις το Στρατιωτικόν Ποινικόν δίκαιον της εποχής εκείνης υπήρχεν η περί δειλίας γραφή. α. «Όστις εν τη πρώτη τάξει τεταγμένος, προσιόντων των πολεμίων της δευτέρας εγένετο».
β. «Όστις εν τοις Οπλίταις ων τεταγμένος και μετ’ αυτών οφείλων κινδυνεύειν, ιππεύειν είλετο».
Για τα αδικήματα αυτά επεβάλλετο η ποινή της ατιμίας.
(Στρατιωτικόν Ποινικόν δίκαιον – Πρόλογος. Υπό Ταξιάρχου Στρατιωτικής Δικαιοσύνης ΤΖΑΒΕΛΛΑ ΑΔΑΜ).
Έπειτα εξήρετο η Φιλοπατρία και εκαυτηριάζετο η προδοσία.
Επίσης εδήλωναν υπακοήν εις τους νόμους της Πολιτείας και ότι θα τιμήσουν τα πατροπαράδοτα ιερά.
Τέλος υποσχόντουσαν αντίστασιν εναντίον οποιουδήποτε αποπειραθεί να καταλύση τους θεσμούς ή να μην υπακούσει εις αυτούς, κάτι σχετικόν με το άρθρον 120 παράγραφος 4 του ισχύοντος σήμερον Συντάγματος.
Παρατίθεται φωτογραφία Αθηναίου Εφήβου.Το πρόσφατον αυτό ατυχές γεγονός επροβλημάτισε τους συναρμοδίους φορείς και προσανατολίζονται για ίδρυσιν Αστυνομίας Ηλεκτρικών Σιδηροδρόμων.
Επειδή η βία παίρνει ανησυχητικές διαστάσεις και ειδικώτερον κατά τις αθλητικές διοργανώσεις, ο Σύλλογός μας Καμενιανιτών, Δροβολοβιτών, Δεσινιωτών, κάθε χρόνο κατά τις πολιτιστικές εκδηλώσεις 13, 14 και 15 Αυγούστου, τα γνωστά ΚΑΜΕΝΙΑΝΙΑ, συν τοις άλλοις βραβεύει και το ευ αγωνίζεσθαι, εις το πρόσωπον των αθλητών, των διαγωνιζομένων και των παραγόντων.
Βραβεύει την Αθλητικήν Ιδέαν, όπως διεμορφώθη εις την Αρχαίαν Ελλάδα, σύμφωνα με το Πνεύμα των Ολυμπιπακών αγώνων, καθώς και την Προστασίαν της Πολιτιστικής μας Κληρονομιάς.
Βραβεύει την Ανδρείαν, η οποία, ως γνωστόν, είναι μία εκ των εξαιρέτων και ανωτάτων Αρετών του Ανθρώπου.
Μην βαυκαλιζόμεθα δεν βαλλόμεθα μόνον από τον ΚΟΡΩΝΟΪΟΝ. Ο αγώνας είναι πολυμέτωπος. Τώρα, περισσότερον από κάθε άλλην φοράν, έχομεν ανάγκην από ανθρώπους, οι οποίοι ίστανται εις το ύψος των περιστάσεων, τους οποίους οφείλομε να ακολουθήσωμεν.
Αν η Ελλάς εμεγαλούργησε κατά το παρελθόν, τούτο οφείλεται εις αυτούς τους ανθρώπους.
Κατά τις τελικές διαπραγματεύσεις για την αγοράν του θωρηκτού – καταδρομικού ΑΒΕΡΩΦ εις το Λιβόρνον της Ιταλίας 30 Νοεμβρίου 1909, ερωτήθηκεν ο υπεύθυνος των διαπραγματεύσεων Πλωτάχης Πανταλέων Κοντόσταυλος από τον αντιπρόσωπον των ναυπηγείων, σε ποιόν λογαριασμόν θέλει να καταθέσουν την προμήθειά του; Η απάντησις ήταν: «Να εκπέσει η προμήθεια από το τίμημα αγοράς του πλοίου».
Έτσι εφρόντισε και μας έδωσεν ένα σπουδαίον μάθημα ήθους και ευσυνειδησίας και όχι:
«Εμένα με έφτιαξεν ο Πόλεμος ή η Πανδημία του ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ ή οποιαδήποτε άλλη Συμφορά».
Παρ’ όλα αυτά ευρισκόμεθα υπό την Θείαν Σκέπην, η οποία μεριμνά για το τελειότερον των δημιουργημάτων Της, τον Άνθρωπον.
Ο Αστήρ, τον οποίον είδαν οι μάγοι εις την Ανατολήν και εστάθη τότε επάνω από το Σπήλαιον της Βηθλεέμ, τώρα την 25ην Δεκεμβρίου παρελθόντος έτους εστάθη υπεράνω των κεφαλών όλων των ανθρώπων. Το φως το οποίον εξέπεμψε, είναι η Χάρις του Κυρίου μας. Η Χάρις αυτή απευθύνεται εις τα πνεύματα και εις τα χέρια των επιστημόνων μας, των ερευνητών. Εις τα πνεύματα, τα οποία εφώτισεν. Εις τα χέρια, τα οποία την παρέλαβαν και την προσέφεραν εις την δοκιμαζομένην Ανθρωπότητα.
Στις 7 Ιανουαρίου ε.ε. επεκοινώνησε μαζί μου τηλεφωνικά ο φίλος μου και ομοχώριός μου κ. Γεωργουλόπουλος Γεώργιος, ο οποίος εργάζεται εις το εν Αθήναις Νοσοκομείον Παίδων «ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ» και μου εγνώρισεν ότι έκανε το εμβόλιον για τον ΚΟΡΩΝΟΪΟΝ. Επί πλέον μου είπεν ότι νοιώθει πολύ καλά και πέραν αυτού ότι αισθάνεται ασφαλής για το μέλλον. Προς τούτο συνιστά εις το συγγενικόν και φιλικόν του περιβάλλον να εμβολιαστούν με την σειράν των οι πάντες.
Ο κ. Γεωργουλόπουλος, όπως όλοι, όσοι εργάζονται εις τα Νοσηλευτικά Ιδρύματα, έχει μπει εις την πρώτην γραμμήν του κινδύνου και παρέχει με αυταπάρνησιν τις υπηρεσίες του εις το κοινωνικόν σύνολον και ειδικώτερον των Παίδων, του αγλαΐσματος της Χώρας μας. Έτσι εμπήκε μπροστά και τώρα. Έκανε το εμβόλιον χωρίς επιφυλάξεις ή αμφιταλαντεύσεις, διδάξας ούτω «το θαρσείν χρη». Πρόκειται για άνθρωπον με αξιοπρέπειαν, με θάρρος και με κοινωνικήν ευαισθησίαν.
Του ευχόμεθα, με την έλευσιν του καινούργιου ενιαυτού, υγείαν και ευτυχίαν ατομικήν και οικογενειακήν.
Φωτόπουλος Δ. Γεώργιος-Γεωργάκης
Εκ Μεγάλης Βρύσης Καμενιάνων Καλαβρύτων
